Troiako zaldia
Mundua esnatu aurretik jaiki zara. Ezin zenuen lo hartu. Alaba negarrez sentitu duzu, amets zatarra egin du; ez dizu kontatu nahi izan. Besoarekin inguratu duzu, ipuin bat kontatu diozu, nola egin zuen elurra gelditu ere egin gabe egun oso batez, eta amamak esaten zuela elurrak gauza bat ekartzen duela ederra: isiltasuna. Lo hartu du.
Isilik jaiki zara, egunaren errepasoa egin duzu, hamaiketan liburutegian, eta erdietan aitari lagundu anbulategira, ordurako egin beharreko lanen zerrenda.
Ezarrita dauzkazu egitekoak: literaturari buruzko sarrera bat Hizlandiarako. Inork ez dizu konturik eskatzen idazten duzunaz. Eskertzekoa da. Susmoa ere sartzen zaizu, hala ere: ez zaio inori inporta zer idazten duzun.
Baina zuri bai. Zarataren erdian zer ekarri, zer aukeratu, zeri eman lekua, hautu estetiko bat da, eta beraz politikoa. Aspaldi daukazu erabakita Troiako zaldia ekarri nahi duzula, baina hitz egokiaren bila zabiltza, azken hitzaren bila ere ez, lehen hitzaren bila. Eta ez duzu topatzen.
Etxean daukazu diskoa, handik hartu behar zenituen hitzak. Eta ez ibili kantua entzuten ari zinen bitartean hitzak transkribatzen, presaka, irrikaz, idatzita ikusitakoan lasaitua hartuko bazenu bezala. Ez da lasaitzeko, ordea, gero konturatzen zara.
Ilargi erraldoi bat, distiratsua, tristea
Ageri da pixkakanaka etxe ilaren atzean
Troiako zaldi bat da, geldiezina, narea
Mendebaldea bere kulparen kontra
Hondamendi naturalak eta norberarenak
Kokaina eta prozac arrastoak erreketan
Aurri zorian den mundu batek
Hondoa jotzen duen lehen seinaleak
Zaila da non eta nola hasi zen azaltzea
Denok han geldirik, istripu anitz batean
Nor bere kotxean, nor bere istripu pertsonalean
Kontainerrak eta kontinenteak sutan
Inoiz eta inon itzaltzen ez den su bat
Ez daukaguna da min ematen diguna
Eta horretan labur liteke dena
Euforia, kulpa, eta melankoliaz
Drogatutako arrain sarda hipnotikoen koreografiak
Aurri zorian den mundu zaharrean
Ordena disforiko berri batean
Nor bere gerran, nor bere istripu pertsonalean
Bizi bat, hipoteka, bakardadea, edo denak batera
Eta inoiz goiz eder bat, mundu krudel batean
Hondamendi naturalak eta norberarenak
Mendebaldearen narrazio etena, hautsia
Ebidentzia faltsuak, egiak eta postegia
Euforia, kulpa eta melankolia
Geldiezina, narea
Troiako zaldia
Ikasi duzu aurri hitzak ruina esan nahi duela, eta akordatu zara Itoizen Desolatio harekin, bakardade, ruina, hondamen.
Eta iruditu zaizu Paul B. Preciadoren Dysphoria mundi liburuaren oihartzunik badela hemen.
Gero akordatu zara irakasle bati entzundakoaz: latina, hilda egoteko, oso bizirik dago. Desolatio, disforia mundi. Ia zeu bezala, etorri zaizu.
Eta zein mundu zaharra gurea, oraindik erabiltzen dugu Troiako zaldia, Homeroren Odisean aipatua lehen aldiz, eta denok ulertzen.
Irati Zubiak artikulu ederra idatzi zuen Berrian.
Bukatu duzu gaurko sarrera idaztea. Esnatu da mundua, lauhazka dabiltza honezkero Troiako zaldiak oro. Alaba oraindik lo egongo dela espero duzu, amets zatarrak uxatu izana, eta esnatzean mundua ederra izatea bere begietara, oraindik.