TXILLARREKO SUKALDARIA

Pello Rubio bere paradisu ateoan bizi da. Honela esan zigun Txillarrera iritsi ginenean: "hau nire paradisua da, ateoa bada ere". Bakoitzak bere paradisua sortu behar duela dio, eta Pellok bizitza berri bat hasi zuen Elgoibarko paraje zoragarri horretan. Kalean, enpresaren kezkek eta lankideen jarrerak baserrirako bidea hartzera bultzatu zuten. Hainbeste urtez langileen borrokan sartuta egon ondoren, lan egiten zuen enpresako langileek Lan Sozietate Anonimoa osatu zuten. Pellok bere gain hartu zituen orduan bere ardurak, eta lankideek ez zioten berak espero bezala erantzun. Frustraziotik hartutako erabakia izan zen, beraz, Txillarrera joatea. Baina frustrazioa paradisu bihurtu da. Nekazaritza ekologikoa lanbide bihurtu zuen, "modan ez zegoenean, e!", dio irribarrez. Eta baketik eta barazki eta loreen isiltasunetik bere "bizitzaren abenturan" murgiltzea erabaki zuen. Orain "abentura" gisa azaltzen du, baina beste baten begietara, bizitza zailtzeko modu paregabea izan liteke. Zer mugitzen da norbaiten barruan horrelako erabaki bat hartzeko? Zerk bultzatzen du nekazari bat goi- politikako kontuetan sartzera?
Zergatik? Eta bidean, zer jaso duzu? Eta zer utzi du?

Hau elkarrizketa luze bat da. Solasaldi sakona Txillarreren sukalde gozoan. Pello ezagutu nahi dugu, bakegile baten konpromisoa eta lanaren arrazoiak. Nor da Pello Rubio? Zein izan zen bere papera?

Elkarrizketa haurtzarotik hasi da, gaztaroan hartutako erabaki militanteei jarraituz eta bizitzan zehar hartutako bideei buruz hitz eginez. "Erabaki beharra dago", dio berak, "nahiz eta beti asmatu ez". Etengabe erabaki behar da eta Pellok bere aletxoa jarri nahi izan zuen euskal gatazkaren konponbidean. Bere alerik gabe, ziur aski ez geundeke gauden lekuan. Bere etxea ireki zuen, sukaldea, elkarrizketa batzuk hasteko, nora eramango zuen eta nolako ondorioak izango zituen jakin gabe.

Begi argiak eta alaiak ditu. Oso adierazkorra da, baina emozioak adieraztea kosta egiten da. Hala ere, une batzuetan ezin du gorde.
Egia esan, kontatu dizkigun bizipenak oso sakonak dira, ez da erraza bizitako guztiaz eta bide honek distantziatik eman dion guztiaz hitz egitea.

Arnaldo Otegi beti izan du lagun, baina Jesus Egigurenekin izan duen harremana izugarria izan da. Ez zuten elkar ezagutzen eta orain lagunak dira. Desberdintasunak laguntzan, errespetuan eta adiskidetasunean oinarritu dira. Bizitakoaren gogortasunak eta gordintasunak bat egin dute. Sukalde epelak eta beste hamaika egoera eta ibilera gogor, bitxi eta bitxik batzen dituzte.

Izan ere, jarritako atxiloketak, bizkartzainak, ETAren ekintza armatuak, torturak... "Ez zen erraza", baina Txillarreren elkarrizketek aurrera egitea lortu zuten, edozer gertatuta ere kanpoan.
Pozik dago egindako lanarekin, "asko" eman diola eta "ezer kendu" diola esan du. Emozioak, pasadizoak... hemen gauza asko elkartzen dira, baita salaketaren bat ere. Dena ez da polita izan bide honetan, denek asko eman dute, ahalegina guztiona izan da. Baina batzuek ingurune bat izan dute, laguntza, babesa eta zaintza sentitu dute zeregin horietan. Beste bat, zoritxarrez, bakarrik egon da. Isolatu eta misioa oztopatu zioten. Eta muturrera eraman zuten, gaixotu zen arte.

Hemen dago Pellorekin izandako elkarrizketa ia osoa. Zerbait gorde behar izan da. Pellok, oraingoz, ezin izan du dena berari gustatuko litzaiokeen moduan kontatu, baina, hala ere, asko du esateko. Ez da hizlari friboloa, asko du kontatzeko eta ondo kontatzen du.

Asier Ibaibarriaga Apoita Edurne San Martin Larrañaga.